The Last Boss ข้านี่แหละบอสคนสุดท้าย

  อรัญ นักดาบปริศนา solo player ที่ไม่มีเจตจำนงที่แน่นอน เป็นหนึ่งใน top player   ของเกมส์  world of madacus   ระหว่างการพิชิต duguen ใหญ่ครั้งสำคัญ ที่พึ่งถูกอัพเดทมาในระบบ เค้าเกิดทำให้ ai อัจฉริยะถูกชะตา และส่งไม้ต่อ ภารกิจ ที่จะตื่นเต้น ท้าทาย และไขความลับ ของโลกในเกมส์ใบนี้ลง

และนี่คือ

เรื่องราวก่อนหน้าที่พระเอกเดินทางไปปราบบอส ที่ Emperor Dunguen  

ดันเจี้ยนใหญ่ สุดสำคัญที่สุด

 =======Emperor Dunguen คือ หอคอยดันเจี้ยน 1oo ชั้น=======

==================================================

เงื่อนไขในการเข้า  Emperor Dunguen 

                         -ใช้กุญแจแห่งราชัน [[Imperial Key]] ในการใขเปิดประตู

                         -[[บัตรอาภรณ์ของเหล่าลูกแกะ]] 1ใบ สำหรับสมาชิกร่วมปาร์ตี้1คน

                         -สามารถเข้าไปได้ สูงสุดที่4คน โดย ผู้ที่ถือครองกุญแจ ไม่จำเป็นต้องใช้บัตรอาภรณ์ และ มีสิทธิ์ที่ได้เลือกไอเท็มจากบอสทุกชั้นก่อน 1 ชิ้น

            

                         -ห้าม Log out โดยเด็ดขาด มิฉะนั้นจะถูกดีดออกจากหอคอยโดยทันที

    

เมื่อเกิดผู้เล่นตายจะถูกส่งกลับจุดเกิดทันที ไม่มีช่วงเวลาชุพชีวิตได้ (คือห้ามตาย)

==================================================

    

             

"นี่แก.....อ่านข้อความนี้แล้วใช่มั้ย"

   อื่อหื๊อ....???

 "งั้นก็ส่ง Imperial Key มาให้ชั้นสะเถอะ ถึงจะฟลุคชนะชั้นในลานประลอง นี้ได้ แต่ ผู้เล่นโนเนม อย่างแก ที่ไม่แบบแผนการรบระดับชั้นผู้นี้ก็เปล่าประโย........"

           เอ่อ.......ไม่เอาอ่ะ

"......ชน์"

"ห๊าาาา!! ว่าไงนะ แกไม่ได้ดูกฏที่ชั้นเปิดให้ดูรึยังไง หัวเดียวกระเทียมรีดอย่างแก จะไปทำไรได้"

ฮิฮิฮิ(ขำแบบเสียงยุในคอ)นั่นสินะ..........อันนี้ชั้นก็อยากรู้เหมือนกัน

       ผู้เล่นผมสีทองทรงรองทรงแสกกลางชวนให้นึกถึงเด็กช่างสมัยยุค 90 ผิวสีขาวซีด 

  มองไปที่..........       

ผู้เล่นหนุ่มผมสีดำตรงยาวลงมาจนปิดหน้าผาก บรรจบกับเส้นคิ้วที่หนาโค้งสวยงาม      

เครื่องสวมใส่เป็นพวกชุดเกราะเบาแต่ด้วยประกายแสงม่วงระย้าวูบวาบที่มีต้นกำเนิด

จากตัวมันเองบ่งบอกว่าเครื่องสวมใส่นี้อยู่ในระดับ  [[Legendary]] ดวงตาเจ้าของชุดเกราะ

ก็ช่างเจิดจรัสเหมือนแสงแห่งความหวังใหม่ซะเหลือเกิน  

  

       เจ้าหัวแสกกลางจ้องไปที่ดวงตาคู่นั้นด้วยสีหน้าที่บิดเบี้ยวไม่อันเป็นรูปทรง

   หมอนี่ มันมีแผนอะไรกันนะ บัตรอาภรณ์ที่มีเพียง 6ใบทั้งหมด ก็ข้าผู้นี่แหละที่หามาได้และถือครองแต่เพียงผู้เดียวด้วยความยากลำบาก มันจะเอากุญแจไปทำอะไรได้

.....อ่อใช่สิ !! ถึงจะไม่ได้ใช้วิธีนี้มานาน แต่..!!

         ส่งเสียง    "หึหึ" (พร้อมสะแยะยิ้ม)  ใครๆก็ต้องชอบเงินสินะ - - -

  

เจ้าผมแสกกลางพูดพลางเอามือชี้หน้า ไปที่ ผู้เล่นหนุ่มผมดำ

  "100 ล้านเหรียญทอง สำหรับกุญแจนี้เป็นที่พอใจของแกแล้วใช่มั้ย"

    

     อู้วววววส์

       ได้ผลสินะ.....หิหิ"ก็แหงล่ะ"

    "ไม่เอาอ่ะ"

 "เอ๋ !!!!!!!!"

  ผมแสกกลางกลับมาสีหน้าบิดเบี้ยวถ้าเป็นโลกจริงคงเหงื่อแตกพลั่กๆเป็นแน่ 

     มันจะมีประโยชน์อะไรกับคนที่ถือกุญแจแต่ไม่มีบัตรอาภรณ์เลยซักใบยังไงก็ไม่มีทางจะพิชิตหอคอยนี้ได้อย่างแน่นอน ถ้าไม่ใช่เงินแล้วจะเป็นอะไรไปได้

  ถ้าคิดโดยหลักความเป็นจริงสำหรับหนุ่มผมดำแล้วกุญแจนี้ถ้าไม่แลกเปลี่ยนเป็นเงินหล่ะก็จะมีค่าเท่ากับ 0 ทันที  

     การที่จะจบหอคอย100 ชัั้นนี้ คนเดียวเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ทำไมหน่ะหรอ...

คิดเป็นตัวเลขกลมๆง่าย 

    ถ้าใช้เวลาในการปราบบอสชั้นละ 1 ชม ต้องทำการสู้โดยไม่ Log out พักผ่อน 

 จะต้องใช้เวลาถึง 100 ชั่วโมง !!!! เพื่อพิชิตหอคอย

    ถ้าไม่พูดถึงเรื่องฝีมือสภาพมนุษไม่มีทางพ้นขีดจำกัดนี้อย่างแน่นอน 

ดังนั้นถึงจะมีฝีมือแค่ไหนก็ตามแต่ถ้าไม่สู้เป็นระบบทีมก็หมดหวัง

      

  การที่เขาเสนอราคา ขนาดที่สามารถเอาเงินไปซื้ออณาจักอณาจักนึงได้เลยมาแลกเปลี่ยนตัวเขาเองยังรู้สึกขาดทุนอย่างย่อยยับอยู่ดี 

     มันทำให้เขามีคำถามในใจจนมองข้ามเรื่องกุญแจ มีแต่ความอยากรู้เจตจำนงของชายผู้นี้

   

  ทำไมหล่ะ !!!    ผมแสกกลางเอ่ยถาม

........

   แกต้องการอะไร ชื่อเสียง ?  

   ....................

      อยากดังงั้นหรอ

 

      ..................................

 

 "หรือ ความอัปยศของชั้นมันราคา 100ล้านเหรียญทองกันหล่ะ"

   ชายผมดำไม่ส่งเสียงเพียงแค่ส่ายหัวไปมา1จังหวะ

งั้นมันคืออะไร  อะไรที่มันมีค่ามากกว่า100ล้านเหรียญทอง!!! ผมแสกตะคอกใส่

"ทำภารกิจ ภารกิจต้องมาก่อน ภารกิจเหนือสิ่งอื่นใด"

   ภารกิจของแกคืออะไร !!!!

อะฮิ(ฉีกยิ้มมุมปาก)

       

"ภารกิจของข้าตอนนี้........นะหรอ"

 " สนองความสนุกสนานของตัวเองยังไงล่ะ !!!!!!"